به گفته سازمان بهداشت جهانی ، توانبخشی می تواند به عنوان مجموعه ای از مداخلات طراحی شده برای بهینه سازی عملکرد بدن و کاهش معلولیت افراد با مشکلات مختلف بهداشتی تعریف شود.
با توجه به آگاهی از اهمیت توانبخشی عملکردی و بهبودی پزشکی ، در دسترس بودن خدمات توانبخشی به طور مداوم همراه با افزایش بیماری های مزمن و ناتوانی در حال افزایش است.
صدمات عضلانی شایع ترین علت ناتوانی جسمی به ویژه در ورزش است. محاسبه شد که 30 تا 50 ٪ از کل صدمات که در حین تمرین ورزش رخ می دهد. پیامدهای عدم موفقیت در درمان می تواند برای ورزشکار چشمگیر باشد و از سرگیری ورزش بدنی تا هفته ها یا حتی ماه ها به تأخیر بیفتد.
عضلات اسکلتی حدود 40 ٪ از بار تجمعی بدن انسان را تشکیل می دهد . ترکیب آن شامل چندین الیاف جداگانه است که در یک اسپیندل عضلانی قرار دارند. این به عضله اسکلتی ظاهری مجهز می دهد. یک فیبر عضلانی منفرد شامل الیاف اکتین و میوزین است که توسط یک غشای سلولی (Sarcolemma) پوشانده شده است. این الیاف واحد عملکردی اندام هستند و منجر به انقباض و آرامش می شوند.
دو طبقه بندی قابل توجه از عضلات اسکلتی وجود دارد: نوع I (اکسیداتیو آهسته) و نوع II (انقباض سریع). ساختار عضلات اسکلتی باعث تفاوت در سرعت و مدت انقباضات در گروه های عضلانی مجزا می شود. عضلات اسکلتی برای حفظ وضعیت و کنترل سیستم اسکلتی هستند. عضلات اسکلتی همچنین به متابولیسم انرژی و ذخیره سازی کمک می کنند. برخی از عضلات برای تولید حرکت از یک یا چند مفاصل عبور می کنند.
عضلات با عملکرد تونیک یا پاسچرال به طور کلی عضلات مسطح و موضعی در یک مفصل، با سرعت کم انقباض و توانایی تولید و حفظ نیروی انقباضی بالا هستند. آنها به طور کلی در لایه های عمیق تر قرار دارند . عضلات عبورکننده از دو مفاصل سرعت بالاتری از انقباض و توانایی قابل توجه تر در تغییر طول خود دارند اما توانایی کمتری برای مقاومت در برابر تنش دارند. آنها به طور کلی در لایه های سطحی قرار دارند.
طبقه بندی ضایعات عضلانی به جزئی ، خفیف و شدید تقسیم می شود. صدمات خفیف عضلانی (درجه I) فقط بر برخی الیاف عضلانی تأثیر می گذارد ، با ورم جزئی ، با کاهش توانایی یا محدودیت حرکت در حین انقباض عضلانی ، نمودار می شود. به ورزشکار توصیه می شود فعالیت های خود را به دلیل خطر بالای تروما ادامه ندهد. آسیب متوسط عضلات (درجه II) باعث آسیب دیدگی بیشتر عضلات می شود ، با از دست دادن عملکرد قابل توجه (توانایی انقباض). یک نقص یا شکاف عضلانی کوچک را می توان در محل آسیب لمس کرد ، و یک هماتوم جزئی در نزدیکی با فرم های کبودی احتمالی طی دو تا چهار روز. پیشرفت بهبودی معمولاً دو تا سه هفته طول می کشد و پس از حدود یک ماه ، ممکن است به تدریج ورزش بدنی از سر بگیرد. صدمات ناشی از صدمات شدید در کل سطح مقطع عضله رخ می دهد و در نتیجه از بین رفتن کل عملکرد عضلانی و ناراحتی حاد ، در مورد صدمات عضلانی (درجه III) منجر می شود. تغییر ظاهری ساختار عضلات و کبودی معمولاً گسترده است و در فاصله ای از محل آسیب است. زمان لازم برای بهبود چنین ضایعات بین چهار تا شش هفته متفاوت است. این آسیب برای فواصل طولانی (تا سه یا چهار ماه) نیاز به توانبخشی فشرده دارد. چنین افرادی ممکن است ماهها پس از شروع عمل و درمان ضایعه ناراحتی را تجربه کنند. گرفتگی عضلات منجر به انقباضات مداوم ، غیر ارادی ، دردناک و موضعی یک جناح کامل عضله ، یک عضله منفرد یا الیاف عضلانی منتخب می شود. در افراد سالم یا وجود بیماری ها ، گرفتگی ممکن است از ثانیه تا یک دقیقه به دلایل ایدیوپاتیک یا شناخته شده تحمل شود. لمس ناحیه عضله گرفتگی گره ای را نشان می دهد. حرکت اولیه باعث افزایش عروق موضعی در ناحیه ضایعه ، بازسازی بهتر الیاف عضلانی و جهت گیری موازی بهتر میوفیبرهای بازسازی شده در مورد محدودیت های حرکت می شود. با این حال ، در صورت شروع حرکت فعال بلافاصله پس از آسیب ، آسیب مجدد در محل اولیه تروما شایع است .